Na ZOLK-u

Zakład opiekuńczo-lecznicy w naszym tyskim szpitalu, popularnie zwany „zolkiem” jest miejscem, w którym przebywają starsze, schorowane osoby wymagające ciągłego dozoru pielęgniarskiego i lekarskiego. Na oddziale spotkać najprzeróżniejszych pacjentów odznaczających się różnymi problemami starczymi. Niektórzy na stałe przytwierdzeni są do szpitalnych łóżek, inni poruszają się za pomocą balkoników, jeszcze inni mają krzepę i siłę czterdziestolatków. Jako pielęgniarka zatrudniona na ZOLKU dokładnie zdaję sobie sprawę kim są moi pacjenci, jakie mają choroby i co trzeba robić, by nieco ulżyć im w ciągu ostatnich miesięcy ich życia.

Wiem, że wiele moich koleżanek po fachu nigdy nie zdecydowałaby się na dobrowolną pracę ze starszymi osobami, jednak ktoś musi się nimi zajmować, pielęgniarka Tychy. Polskie społeczeństwo coraz bardziej się starzeje, starszych ludzi przybywa, dlatego pielęgniarki zajmujące się osobami po siedemdziesiątym roku życia są na wagę złota.

Nikt nie powie, że praca w zakładzie opiekuńczo-leczniczym jest zajęciem lekkim i przyjemnym. W celu wykonania podstawowych czynności higienicznych i medycznych pacjentów często trzeba przesuwać, przenosić i podnosić, do czego potrzeba ogromnej siły fizycznej. Gdyby nie pielęgniarze zatrudnieni na oddziale przewrócenie studwudziestokilogramowego dziadka z boku na bok byłoby praktycznie niemożliwe. Mam nadzieję, że kiedy ja trafię do podobnego zakładu, pielęgniarki będą zajmowały się mną tak, jak ja teraz zajmuję się swoimi pacjentami. Oby karma była sprawiedliwa.